یک جامعه شناس گفت: اینترنت ابزار رسیدن به دهکده جهانی است ولی هم‌اکنون روابط خانوادگی را موزائیکی کرده و دیگر افراد از حال یکدیگر بی اطلاعند و به فردگرایی دچار شده اند.

امان‌الله قرایی مقدم : به دلیل گسترش وسایل ارتباط جمعی، استفاده از چت روم ها و بازی های رایانه ای، افراد در درون یک خانواده به مانند یک موزائیک در کنار هم قرار گرفته اند ولی با هم نیستند.

وی ادامه داد : اینترنت امروز خانواده را از هم دور کرده به نحوی که دیگر ما شاهد سر یک سفره نشستن افراد نیستیم. هر کس غذای خود را در اتاق خود و پشت میز کامپیوتر می خورد همین موضوع باعث شده تا اعضای یک خانواده دیگر همدیگر را درک نکنند و شکاف و فاصله سنی در بین آنها عمیق‌تر شود.

این جامعه شناس ادامه داد: وقتی افراد به استفاده از اینترنت به نوعی از اعتیاد می رسند احساسات معنوی درون خانودگی از بین رفته و همین موضوع به سطح جامعه تعمیم داده خواهد شد تا جایی که دیگر هیچ کس نسبت به دیگری احساس مسئولیت نمی کند. نمونه بارز این صحبت را می توان در حادثه میدان کاج و پل مدیریت مشاهده کرد که نشان از مرگ مسئولیت پذیری بین افراد در جامعه دارد.

قرایی مقدم با اشاره به اینکه حجم وسیعی از اخبار و اطلاعات از طریق توئیتر و فیس بوک و غیره در اختیار فرد گذاشته می شود تا جایی که دیگر زمانی را برای بررسی اخبار خانواده برای او نمی گذارد اظهار داشت: همین موضوع باعث می شود تا افراد مشکلات، سختی ها و شادی های خود را در فضای مجازی به اشتراک بگذارند و با از دست دادن و زندگی واقعی خود به فردگرایی مبتلا و در معرض جرایم مختلف قرار گیرند.

این کارشناس مسائل اجتماعی در ادامه سخنان خود با اشاره به اینکه دهکده جهانی دهکده دور کردن انسان‌ها از زندگی حقیقی است گفت: این نظریه به دنبال بریدن افراد از جامعه حقیقی است که ابزار تحقق این موضوع اینترنت است.

وی بیان داشت: انسان‌های امروز تهران تنها شده اند و به نوعی به هویت زدگی دچار شده اند. هر کدام از ما وسیله‌ای برای رسیدن به هدف فرد دیگری شده‌ایم که این موضوع زنگ خطری بزرگ به حساب می‌آید.

قرایی مقدم اذعان کرد: ما در زمینه برخورد با چالش‌های اینترنتی که ارتباطی تنگاتنگ با اجتماع دارند نیازمند فرهنگ سازی از طریق رادیو و تلویزیون و دیگر رسانه ها هستیم تا با برنامه ریزی مناسب از ورود افراد به چت روم ها و صفحات اجتماعی جلوگیری به عمل آوریم و بعد از این موضوع اگر جرمی به واسطه اینترنت به وقوع پیوست از توان پلیس در این بخش بهره ببریم.

بسیاری از کاربران که ژست‌های متفکرانه در صفحات شبکه اجتماعی به خود می‌گیرند آشنایی چندانی با مفاهیم حریم خصوصی ندارند و همین موضوع باعث می‌شود در معرض سوء استفاده قرار گیرند.

برخی شبکه‌های اجتماعی در این روزها دارای مخاطبان بی‌شماری هستند که در آنها اعضا با یکدیگر ارتباطات مجازی برقرار کرده و در پاره‌ای از موارد این روابط به محیط بیرونی نیز سرایت کرده و گاهاً نه تنها روابط سالمی در آن شکل نمی‌گیرد بلکه زمینه برای ایجاد بزه‌هایی، شکل می‌گیرد.

اگر نگاهی به پرونده‌های قضایی تشکیل شده در زمینه سوء استفاده از عکس‌های به اشتراک گذاشته شده توسط برخی از افراد انداخته شود به راحتی می‌توان به این نتیجه رسید که در محیط مجازی عملاً افراد موضوعی به نام حریم شخصی را در نظر نمی‌گیرند و به راحتی و با تفکری کودکانه کوچکترین اطلاعات شخصی خود را در اختیار دیگران قرار می‌دهند غافل از اینکه در دسترس گذاشتن این اطلاعات تا چه میزان می‌تواند خطرات و تهدیدهایی را به همراه داشته باشد.

به جرأت می‌توان گفت که حریم خصوصی و محرمانگی اطلاعات شخصی یکی از مهمترین و جنجالی‌ترین مباحثی است که از ابتدای ورود اینترنت و ظهور شبکه‌های اجتماعی مطرح شد اما جالب اینجاست که حداقل در ایران افراد در این محیط برخلاف محیط حقیقی با آغوشی باز اطلاعات شخصی خود را در اختیار دیگران قرار می‌دهند.

مشکل اساسی اینجاست که بسیاری از کاربران که ژست‌های متفکرانه در عکس‌های صفحات شبکه اجتماعی خود می‌گیرند آشنایی چندانی به زبان انگلیسی نداشته و آگاهی چندانی با مفاهیم و نوع تعریف حریم خصوصی ندارند لذا همین موضوع باعث می‌شود تا نوع دسترسی و حریم‌بندی مناسبی را برای خود به وجود نیاورند و از این طریق دو دستی خود را در معرض انواع خطرها از جمله هتک حیثیت و غیره قرار دهند.

در کشورهای غربی سیاست محرمانگی یکی از ارکان کاربری اینترنت است به نحوی که قوانین و مقررات موضوعه ایجاب می‌کند که در تعامل بین وب سایت‌ها، خدمات دهندگان اینترنتی و کاربران، ضمن تعریف سیاست محرمانگی این امر به نحو قابل لمسی در اختیار کاربر قرار گیرد و حقوق و تکالیف وی یادآور شود.

اما چرا این موضوع با وجود تشکیل پرونده‌های بسیار مبنی بر هتک حیثیت؛ در ایران مغفول مانده و هنوز مسئولین و خود کاربران نسبت به آن توجه ویژه‌ای را به خرج نداده‌اند جای سوال بسیار دارد که شاید بخشی از این سوال را بتوان در عدم آموزش صحیح از شبکه‌های مجازی از سوی مبادی ذی‌ربط پاسخ داد.

باید به این نکته تاکید کرد که پیشگیری بهتر از درمان است لذا ضروری است کاربران شبکه‌های اجتماعی نسبت به سطح محرمانگی اطلاعات خود با جدیت بیشتری برخورد کنند و مسئولان نیز با نگاهی ویژه به مقوله آموزش استفاده از فضای سایبر رو آورند تا از این طریق حرمت خانواده‌ها به دلیل ناآگاهی از بین نرود و به راحتی مجرمین در این زمینه نتوانند به مقاصد شوم خود دست یابند.